De Wurgkiller

Thuis wurgde hij zijn echtgenote Tiny met een sjaal. Panorama duikt in deze bizarre zaak, waarin ook een onschuldig hondje levend werd opgehangen. “Mijn tante gaf hem een tweede kans. Voor die liefde en goedheid heeft ze nu de hoogste prijs moeten betalen.”

Een doordeweekse dag in april dit jaar, op een stille plaats aan de Heilig Kruisstraat in het dik 2000 inwoners tellende plaatsje Grevenbicht. Daar, achter een idyllisch gelegen kerkje, is een kleine begraafplaats waar na een dertigtal meter lopen een vers gedolven graf ligt. De plek waar een dik half jaar eerder de 73-jarige Tiny Olfen ter aarde is besteld. Fleurige bloemen wiegen in het voorjaarsbriesje. De moeder van een zoon en oma van een tweetal kleinkinderen is een dramatische en evenzo gruwelijke dood gestorven; bruut van het leven beroofd door haar eigen man.

Daarvoor moeten we terug naar zondagavond 26 september vorig jaar, als Tiny en haar echtgenoot Wiel F. in de huiskamer van hun knusse woning aan de Lindenstraat in ‘Beeg’, zoals Grevenbicht in de volksmond genoemd wordt, televisie zitten te kijken. Er lijkt niks aan de hand, de sfeer is ontspannen. Wiel en Tiny kijken aandachtig naar het programma Wie van de Drie. Niets doet de vrouw des huizes vermoeden dat de dood op dat moment om de hoek loert.

Maar er is één groot probleem: in het programma zitten drie kandidaten die beweren deurwaarder te zijn. En juist aan dát beroep heeft haar man Wiel een hekel. Reden: hij heeft torenhoge schulden, een groot geheim voor zijn vrouw. En dat hoopt F. ook zo te houden. Hij wil daarom het liefst wegzappen. Maar Tiny zou het zomaar overschakelen naar een andere zender raar vinden, totaal niet begrijpen. En misschien moeilijke vragen aan hem gaan stellen. De al geruime tijd gepensioneerde Grevenbichtenaar loopt daarom even naar de keuken om een bakje met nootjes te halen. En waarschijnlijk ook om even tot bezinning te komen, de gedachte aan zijn geldproblemen naar de achtergrond te dringen. De grijzende Limburger rommelt wat in de keukenkastjes, gooit de zoute versnaperingen in een kommetje en wil dan weer terug naar de woonkamer van hun kleine huis. Om lekker wat te knabbelen, te kletsen en verder tv te kijken. Wiel hoort dan echter zijn Tiny plots zeggen: “Als ze maar nooit bij ons aan de deur komen.”

=> Klik hier om het gehele artikel van de Panorama te lezen met de visie van mr. Esther Vroegh op de vraag: 'Wanneer ben je een seriemoordenaar?'

Copyright:
Tekst: Bjorn Thimister
Foto's: De Limburger, SBS, Bjorn Thimister en Petra Urban